آیین چوب بازی در بین اقوام عشایر بختیاری

ورد فان » برای مشاهده عکس ها و مطالب بیشتر به ادامه مطلب مراجعه کنید

آیین چوب بازی در بین اقوام عشایر بختیاری

در بین اقوام زاگرس نشین ایران، رزم چوب، قدمتی دیرینه و تاریخی دارد که اکنون در آیین های شادی و جشن به کار برده می شود. چوب بازی و دستمال بازی، دو آیین سنتی مناطق زاگرس نشین ایران می باشند، که خاستگاه هر دو میدان رزم بوده است.

این آیین دیرین که فردوسی نیز در شاهنامه به آن اشاره کرده است، هنوز در بین قوم بختیاری اجرا می شود، با این تفاوت که از آیینی رزمی به آیینی بزمی تبدیل شده است.
برخی قوم نگاران دیرینه شناس، قدمت آیین چوب بازی بختیاری را قرن پیش می دانند به گونه ای که تاریخ آن به نبرد ایرانیان با مهاجمان مقدونی منتسب شده است.
چوب بازی بزمی یا ترکه بازی، اکنون در جشن های بختیاری ها رواج دارد و به گونه ای است که دو مرد با دو چوب به مبارزه نمادین با یکدیگر می پردازند.
ترکه محکم و کلفت در این مبارزه نمادین دست مدافع و ترکه نازک که با حرکت کتف ها همراه است در دست حمله کننده می باشد و میدان رزم نیز برای فرار از حمله، ترکه نازک پیش بینی شده است.

بختیاری ها چوب بازی را در  مراسم و جشن های خود انجام می دهند.

این ترکه بازی یا چوب بازی، همراه با کرنا نوازی و دهل نوازی می باشد و صدای کوبش دهل یادآور سم ستوران در نبرد و رزم بوده است.
در سطح خاورمیانه هیچ آیینی به اندازه چوب بازی بختیاری ها سنت نبرد را در خود نداشته است. آیین چوب بازی و دستمال گردانی و دستمال بازی عشایر بختیاری، قابلیت ثبت جهانی به عنوان میراث شفاهی و فولکور را دارا می باشد.

آیین چوب بازی و دستمال بازی عشایر بختیاری دارای اصالت فرهنگی است و اکنون در سطح جهان بی نظیر است.
فرهنگ عشایر استان چهارمحال و بختیاری، بسیار غنی و دارای اصالت است و یکی از مهمترین مولفه های گردشگری در سطح جهان می تواند قلمداد شود. کوچ عشایر بختیاری به عنوان میراث فرهنگی و تمدنی ایران محسوب می شود و عشایر بختیاری به عنوان دانشمندان جغرافی دان به حساب می آیند و براساس آموخته های ذهنی خود منطقه جغرافی کوچ ایل را به اندازه دانشمندان جفرافیدان می شناسند.

کوچ سنتی و آیینی عشایر بختیاری دارای فرهنگ مستحکمی است و اینکه عشایر از منطقه ای به منطقه دیگر کوچ می کنند دارای ارزش فرهنگی شفاهی جهانی است که در حفظ و نگهداری این فرهنگ باید کوشش فراوانی کرد. این فرهنگ و تمدن بزرگ جهانی تنها متعلق به ایران نیست بلکه اثری جهانی است که باید آن را برای نسل های آینده به عنوان یک فرهنگ ماندگار حفظ کرد.